Een prachtige rij dag naar Mount Blue Sky

Vandaag hebben we maar en korte rit te maken naar Idaho Springs. Maar dat doen we uiteraard niet zomaar, want daar is geen lol aan. Ik heb wel wat plannen gemaakt tijdens de voorbereiding en ik ga er van uit dat Elske hier wederom enorm van gaat genieten. Daarbij is het ons laatste dag van onze reis door Amerika, want maandagmiddag vliegen we weer terug naar Nederland.

We rijden weg bij het hotel richting de receptie om de sleutel terug te geven van de kamer die we hebben gehuurd. Van daaruit rijden we amper vijfhonderd meter naar het centrum van Keystone om te zoeken naar een ontbijt plek, maar dat valt goed tegen. Het dorpje is lijkt eerder een soort Euro Disney, met diverse restaurants, bars en wat kleding winkeltjes, maar geheel afgestemd op de ski fanaten. Er is een gondel naar de top van de berg, maar een rit kost vijftig dollar per persoon en een ontbijt is ook behoorlijk aan de prijs. Het ziet er echt wel mooi uit allemaal, maar de hele vibe die er hangt is niet die van ons. Omdat we nog wat beleg in de auto hebben rijden we tien kilometer terug richting de supermarkt om daar een broodje te halen, dan zijn we een stuk goedkoper uit.

Bij de Walmart is het lekkere brood helaas op en is er enkel nog verpakt brood, maar dat vinden we niet al te lekker. Gelukkig zit er nog een Safeway supermarkt in de buurt en die heeft een lekker Frans stokbrood voor ons. Dus op de parkeerplaats smeren we direct een broodje en genieten we van het late ontbijt,je of vroege lunch, hoe je het ook wil noemen. Het is tenslotte alweer twaalf uur en we rijden terug naar Keystone om van daaruit een enorme slingerwegen de bergen door te nemen. Maar de GPS op de telefoon van Els doet af en toe zulke rare dingen, dat we een aantal afslagen missen, waardoor we op de verkeerde weg zitten. Het is niet anders. We kunnen op de grote weg waar we nu op rijden niet makkelijk keren, dus rijden we de eerste tien kilometer met het drukke verkeer mee. Dan komt er eindelijk een afslag en verlaten we rechts de snelweg. Nu komen we uit aan het eind van de slinger weg, welke we vanaf Keystone wilden nemen. De slinger weg komt uiteindelijk gewoon weer uit op de snelweg richting Idaho Springs, maar we besluiten de slinger weg heen en weer te gaan rijden. We hebben de tijd en zo’n slinger weg is over het algemeen een genot om te rijden.

We beginnen direct met de berg op te klimmen en binnen een korte tijd zitten we weer heel erg hoog en kijken we over het gebied uit. Onder ons zien we de snelweg en op de toppen naast en voor ons zien we de eeuwige sneeuw. Prachtig wat een uitzicht. We zetten de weg voort en zien dan dat de sneeuw steeds dichterbij komen. En na een paar bochten  komen we op de top van de berg. Daar zijn meerdere bezoekers die een kijkje willen komen nemen en we parkeren de auto naast de andere. We wandelen langs de sneeuw die hier in de prachtige groene vallei ligt. En we maken even een lekkere wandeling. Het ruikt hier heerlijk. In de groene bedding die op de rotsen ligt groeien meerdere soorten bloemetjes en sommige hebben we echt nog nooit gezien. Maar de verschillende kleuren zoals, wit, geel, rood, paars, maken het een prachtig geheel. we lopen even een stuk door de sneeuw maar al snel zakken we iets dieper of glijden we weg. Dat is niet al te handig, want binnen de kortste tijd zit de sneeuw in mijn sokken. Elske loopt op blote voeten in slippers, maar vindt de kou aan haar voeten best lekker. Ze wandelt nog even door een ondiep stukje van het meer. Natuurlijk is het ijskoud, letterlijk, want het water stroomt zo van de sneeuw in het kleine meertje. De omgeving is geweldig. We rijden nog even verder de slinger weg af en komen uiteindelijk weer bij Keystone aan. Maar hier hebben we niets meer te zoeken en dus keren we bij een parkeerplaats de auto om en rijden de bergpas weer terug naar de snelweg waar we vandaan kwamen. De slinger weg naar boven is natuurlijk hetzelfde, maar omdat we hem nu terug rijden, lijkt hij toch net weer even anders dus stoppen we hier en daar weer op andere plaatsen en genieten van de frisse kleuren en geuren. 

Beneden aan de berg aangekomen, nemen we de afslag naar rechts en rijden we een stuk de I-70 op. De grote weg is makkelijk te rijden, ondanks de drukte. Zo druk is het overigens niet, maar in vergelijking met de kleine tweebaanswegen die we steeds nemen in de bergen wel natuurlijk.

Op de telefoon zien we nog een korte alternatieve weg die we inslaan en die slingert langs de berg dezelfde kant op. We stoppen nog even bij een garage bedrijf met heel veel klassieke auto’s en maken daar nog wat foto’s. Aan het eind van de korte weg is een soort dorps straatje naar links en de eerste paar huizen die we zine zien er heel aantrekkelijk uit. Dus draai ik het stuur het straatje in van Silver Plume, een oud cowboy dorpje vlak langs de I-70 snelweg. We zijn blij verrast als we het kleine dorpje door rijden. De mooie oude huizen met hun verschillende kleuren en een paar kleine oude winkeltjes.

Op een wit gekleurd huis staat heel groot “BREAD” op de gevel en we gaan er van uit dat dit een bakkerij is. Maar als ik even een praatje maak met de eigenaar blijkt dat het tegenwoordig het dorpscafé is. Hij heeft het in 2016 gekocht en gerenoveerd en is er een cafe begonnen en met veel succes. De sfeer binnen is authentiek en het is er erg gezellig. Omdat we geen zin en tijd hebben om iets te drinken rijden we verder het dorpje door en slaan dan weer linksaf de grote weg op richting Idaho Springs. Dit is de plaats waar we van het zullen overnachten, maar voordat we ons aanmelden rijden we eerst de bergen in. Ongeveer twaalf kilometer slingers er een weg door de bergen en zien we onderweg mooie huizen, natuur, maar ook wat meer toeristen die dezelfde kant op gaan. We rijden namelijk naar Mountain Blue Sky. Dit is de hoogst geasfalteerde weg van Amerika en rondom de berg zijn er prachtige vergezichten en bijzonder wild life te zien.

Bij de entree van het park laten we zien dat we een plekje hebben gereserveerd. Dit is een van de weinige natuurparken waar je een aparte kaart moet kopen en een tijdvak moet aangeven. Omdat het bovenop de top niet al te groot is, worden op deze wijze de bezoeken verdeeld over de dag. Wij hebben een kaart gekocht waarmee we tussen 16:00 en 18:00 uur mee naar binnen mogen. Voor zeventien dollar kunnen we dan wel zo lang als we willen boven een kijkje nemen.

We rijden het natuurgebied in en slingeren een lange weg van ongeveer veertien kilometer naar boven toe. Naar mate we hoger komen wordt de kwaliteit van de weg steeds slechter. Zoals we eerder hebben gehoord is dit een gevolg van de sneeuw en het ijs die hier een groot deel van het jaar ligt. Het asfalt wordt hierdoor flink aangetast. Maar Elske maakt zich meer zorgen om het weer. We hebben een bewolkte dag vandaag en naar mate we hoger rijden wordt de bewolking steeds erger en er wordt veel regen verwacht. De tweebaansweg naar boven is vrij smal en er is geen enkele vangrail of hekje. Eerst maken we een stop bij Mountain Goliath. Een mooie berg met een prachtige natuur er omheen. Bijzondere bomen die alle kant op krullen. Heel gaaf om even door heen te lopen. Er is ook een informatie huisje bij, die laat zien hoe de bomen zo groeien en hoe bepaalde dier soorten zich gedragen in dit gebied. Ongeveer vijf kilometer verderop is een meer. Lake Echo genaamd. Het ziet er mooi uit, maar eerlijk gezegd zijn we hier niet zo van onder de indruk. Inmiddels hebben we al behoorlijk wat mooie meren gezien deze reis. In een ruime bocht is er een mooi overzicht over de vallei. En terwijl we staan te kijken zien we een groepje marmotten op de rotsen zitten. De vriendelijke beesten zijn behoorlijk groot en hebben een goudkleurige buik. Af en toe horen we ze naar elkaar piepen en als we te dicht bij komen met e camera, weten ze zich snel te verstoppen tussen de ruige rotsen.

Het wordt helaas steeds slechter en als ik stapvoets de berg op rijd, vragen we ons af of het nog wel veilig is om verder te rijden. Tussen de twee en de vijf miles per uur rijd ik de smalle weg over en stijgen we enorm. We rijden midden in de wolken en alles om ons heen is grijs. Voor me heb ik ongeveer vijf tot tien meter zicht. En rijd ik zoveel mogelijk in het midden van de weg. Zo nu en dan moet ik de auto’s wel langs de kant van de weg sturen, voor een tegenligger en dan gilt Els het uit. Als er even een gat in de wolk zit kan je goed de diepte zien naast onze auto. We klimmen en klimmen en het is een waardeloze rit., Het zweet staat in mijn handen maar keren is hier onmogelijk, dus zetten we door. We zitten op bijna veertienduizend voet, dus zo’n zevenenveertig meter hoogte en zien we naast de weg twee witte geiten lopen. Maar voordat we de camera hebben gepakt verdwijnen ze in de wolk en zijn ze onzichtbaar geworden. Helaas. Nog enkele meters rijden en dan rijden we een parkeerplaats op bovenop de top. We hebben het gehaald en staan daar met ongeveer twintig andere auto’s in een grijze wolk, meet een lekkere regenbui. Ik trek achteruit de auto snel onze regenjassen, zodat we toch buiten kunnen lopen en ik waai zowat van de berg. Wat jammer van het uitzicht zo. Aan de zijkant staan de overblijfselen van een oud huis en we lopen daar maar naar toe. Misschien kunnen we daar nog iets zien. En terwijl we daar over een muurtje heen gluren breekt de lucht open en zien we daar de blauwe lucht tevoorschijn komen. het heet hier dus niet voor niets Mountain Blue Sky! Wat geweldig is dit. Binnen enkele seconden trekt het open en op wat witte wolken na is de grijze lucht verdwenen. God bestaat echt, zegt Elske nog. Met droog weer lopen we lekker over de top te banjeren en genieten we van het waanzinnig mooie uitzicht. Het is nog steeds koud, amper zes graden, maar dat is logisch op deze hoogte, maar de lucht is prachtig blauw. We lopen rechts om het gebouw heen naar een sterrenwacht gebouw en onderweg komen we nog een aantal marmotten tegen. Helaas geen geiten hier, maar dat zal te maken hebben met het tegenvallende weer van zojuist. We lopen nog even naar de linkerzijde van de het huis en dan kot ineens een enorme regenboog tevoorschijn over de vallei. Ongelofelijk mooi gezicht. Het ruwe van de rotsen, het groen van de planten en struiken beneden en halve huis voor ons aan de rechterzijde en daartussen in echt een mega regenboog. Ik hoop dat alles straks goed te zien is op de camera.

Nadat we een tijdje rond gelopen hebben stappen we in de auto terug. Met de stoelverwarming aan laten we de auto op zijn gemak naar beneden rollen, terwijl we ondertussen naar wild life speuren. Maar de geiten met hun smalle gezichten en lange witte haren zien we helaas niet meer. Voor ons komen we nog wel een aantal malen een marmot tegen of zelf een familie marmotten. Ook ziet Elske nog een Chinchilla, een soort knaagdier die wat weg heeft van een eekhoorn, maar net zo groot is als een konijn. De rit naar beneden is heerlijk en alhoewel het een smalle weg blijft met gaten en scheuren is de rit naar beneden heel relaxed.

Alhoewel ELske op het eerste gezicht niet naar boven wilde, is ze toch blij dat we gegaan zijn. De natuur is ook hier weer verbazingwekkend mooi en weer zo anders als wat we al gezien hebben. Dat is ook het mooie van onze reizen door de Verenigde Staten. Rond zeven uur rollen we het park ui richting Idaho Springs waar we een kamer hebben geboekt voor onze laatste overnachting hier in Amerika. Het inchecken is een van de makkelijkste ooit, omdat we niemand spreken. Vooraf heb ik de toegangscode ontvangen van de deur en die is gelijk aan de laatste vier cijfers van mijn telefoonnummer. Dus direct stappen we de kamer binnen en kunnen we ons installeren. Nadat we even het sanitair hebben gebruikt rijden we naar het kleine centrum van het dorpje, waar we een Mexicaans restaurant binnen stappen. We hebben een heerlijke laatste avondmaaltijd en gaan dan terug naar onze hotelkamer. Ik start al met opruimen en strak inpakken van mijn koffer en tas en Elske gaat alvast douchen. Na een reis van zesentwintig dagen zijn we wel een beetje reis moe om eerlijk te zijn, maar we hebben weer zoveel mooie dingen gezien. We hebben wederom zo enorm genoten van dit land en zo kunnen we met een heerlijk gevoel gaan slapen. Morgen de vermoeiend terugreis naar Nederland.