De onbekende weg naar Telluride

Vanmorgen weer de gebruikelijke rituelen, behalve dat we voor het ontbijt de was in de wasmachine konden doen. Ondertussen lopen we dus langs het buffet en eten we een broodje. Na het ontbijt is de was klaar en kan deze in de droger.

Terug op onze kamer gaan wij alvast inpakken en opruimen voor de nieuwe reis van vandaag naar Telluride. Het oude cowboy dorpje is tegenwoordig een populair ski oord en we zijn benieuwd hoe het eruit ziet straks. De koffers zitten lekker vol, dus zo dadelijk lekker de schone was er nog in, dan kunnen we verder. Maar helaas heeft Elske de verkeerde droger aangezet en ligt de was nog nat in de trommel. De droger erboven heeft was van een medebewoner en die is echt wel goed droog nu haha. Helaas, maar we zetten de was nog een keer aan, dus we hebben een half uurtje langer de tijd. Dan kan ik mooi weer even verder met onze blog.

Als we dan uiteindelijk alles hebben ingeladen en uitgechecked, rijden we de auto naar het pompstation naast ons hotel. De benzine is 3,29 per gallon, dus dat is 0,87 cent per liter. Heel fijn. We rijden de auto de grote weg op richting de bergen, maar ik heb een andere weg in gedachten voor onze Mazda. Als je Telluride op de Tomtom instelt, neemt deze de snelweg en ben je met een uur op de plaats van bestemming. Maar dat is niet zoals onze vakanties gepland worden natuurlijk. Op de kaart heb ik thuis al een kronkelweg gevonden die helemaal door de bergen gaat. De highway 145 is een tweebaansweg die zich door het groene landschap kronkelt. En dus gaan we niet rechtdoor, maar slaan we ergens onder een brug rechtsaf. Eerst zijn er nog wat kleine bedrijfjes aan de kant van de weg, maar al snel worden de bergen hoger, groter, roder en groener en rijden we door een waanzinnig mooi landschap. Volgens de Tomtom zijn we dik twee uur onderweg nu, maar dat is precies wat we willen. Mooi als je vooraf geen idee heb wat je onderweg gaat zien of waar je uit eindelijk terecht komt. Maar na een aantal stops moeten we concluderen dat deze weg hoog in onze favorieten lijst komt te staan. Werkelijk zo bijzonder gebied en zo’n fijne weg om te rijden.

Ergens na een vijftig kilometer staan we weer stil bij een overlook, ons te vergapen aan de bijzondere uitzichten. Beneden in de diepte gaat er een rivier met een enorme versnelling langs en hier en daar zien we een grote vogel rond de rotsen bovenin vliegen. Op de parkeerplaats stopt een motor met een Amerikaan genaamd Bob. Bob woont al zijn hele leven in Grand Junction maar kende deze weg nog niet. Hij is helemaal verbaasd over het natuur schoon en kan niet stoppen om erover te praten. Hij is ook onderweg naar Telluride, want daar zijn de aankomende vier dagen een groot bluegrass muziek festival. Er was alleen geen hotel meer te krijgen, dus voorop de motor heeft hij zijn tentje mee en slaapt hij ergens in het wild. We hebben dus geluk gehad blijkbaar met het boeken van ons hotel en zijn helemaal happy met het nieuws dat er een muziekfestival is. Snel stappen we in de auto om onze reis te vervolgen. Onderweg kijkt Elske nog even op internet voor extra informatie over het festival, maar helaas het bluegrass feest was afgelopen weekend al. Dat is balen. En als we zoeken naar festiviteiten in de stad, is er enkel een Yoga feest. Dat is niet echt iets voor ons, dus we kijken wel wat we weer gaan beleven.

De weg kronkelt zich langs en tussen de enorme bergen door en we komen steeds dichterbij Telluride. Ergens voor een bocht zit er een grote vogel in een boom. Omdat deze behoorlijk van formaat is en een witte kop, keren we de auto om nog even goed te gaan kijken. Ja hoor het is de Bald Eagle. De bekendste adelaar van Amerika. Op elk etiket, vaandel, poster, gordijn staat deze vogel wel afgebeeld in Amerika. Prachtig om hem zo in het wild te zien op amper 20 meter. Soms stoppen we nog een keer extra om in de natuur even alle lekkere luchten op te snuiven. Als we de stad in de verte zien liggen rijden we langs een groot veld, waar wel vijftig herten staan. Heel vaal dames en een aantal grote heren met enorme geweien. Prachtig zo’n grote groep. We rijden de stad in en Tomtom stuurt ons na een paar straten naar rechts. Daar staat ons verblijf voor vannacht, de Victorian Inn. Een groot huis in Victoriaanse stijl gebouwd. Deze bouwstijl hebben we al vaker gezien hier in Amerika. We parkeren de auto en melden ons aan bij de receptie. We hebben een fijne kamer met een luxe uitstraling. Het bed voelt heerlijk. Maar zo laat is het nog niet. Een straat verder is de halte van de Gondola lift. De gratis lift brengt iedereen die het wil naar de top van de berg en verder. We lopen het gebouw binnen en stappen samen met een jongeman de kleine cabine binnen. Kort daarna sluit de deur automatisch en beweegt de cabine rustig naar voren. De jongeman woont achter de berg in Mountain Village en verteld dat het daar erg leuk is. Veel restaurants en cafe’s en vanavond is er live muziek. Daar zijn we natuurlijk blij mee met dat soort tips. Op de top stappen we even uit en danken de jongeman voor het gesprek. Op de top ben je dichtbij de eeuwige sneeuw die op de toppen van de bergen ligt. Er is een mountain bike pad en je kan hier geweldig wandelen. Maar na een aantal fotos en een kleine stukje lopen stappen we weer in de gondola lift richting mountain village, want we willen daar de gezelligheid meemaken. De lift naar beneden voelt even wat vreemd, maar al snel bekijken we de omgeving vanuit de lucht. Het is een hele mooie rit. Als we in de buurt zijn van het stadje, horen we de klanken al van de muziek. Vanaf de halte lopen we naar het grasveld waar een podium staat met een Australische band. De band bestaat uit twee heren op gitaar en een dame op basgitaar en een dame op drum. Ze spelen reggae en ska muziek met vrolijke teksten en het zit erg lekker in elkaar. Vooral de twee dames zijn echt goede muzikanten. Elske loopt wat rond om overal fotos te maken en ik zit tussen een paar honderd Amerikanen mee te genieten van de muziek. Wat een super gezellige sfeer zeg. Fantastisch.

Rond acht uur stoppen ze er mee en is het tijd om af te sluiten. Maar de restaurantjes waar we hier naar binnen stappen, gaan ook allemaal al sluiten. Elske vindt het ook leuker om nog even in het centrum van Telluride te gaan kijken voor het eten, dus pakken we de Gondaola lift weer terug naar ons stadje. Maar als we daar rond half negen rondlopen is ook alles al gesloten of zijn ze aan het sluiten. We hebben pech. Als we langs een Italiaans restaurant lopen vragen we of zij een plaats weten waar we nog wat te eten kunnen krijgen. Helaas gaat alles op dit tijdstip dicht, maar bij wijze van uitzondering willen ze wel nog wat klaar maken voor ons, zodat we het mee kunnen nemen naar onze hotel kamer. Dat is erg aardig en het aanbod nemen we graag aan. Dus na een half uurtje daar te hebben gezeten lopen we met een warme pasta maaltijd en een salade terug naar ons hotel. Gelukkig hebben een ruime kamer nu met een kleine eettafel en kunnen we gewoon aan de tafel eten samen. Het smaakt prima en we kunnen weer voorruit. Na de dagelijks dag afrondingen, vallen we lekker in slaap.