Op ontdekking in de ruwe natuur van Colorado

Er is hier een uitgebreid ontbijt buffet, dus van acht tot bijna negen uur laten we het ons heerlijk smaken. Elske wil erg graag naar de wilde paarden ergens in de wildernis van Colorado, dus dat wordt onze eerste bestemming van vandaag. Het is even zoeken op de kaart, maar ik heb het al gelukkig gevonden. We moeten in ieder geval een flink stuk op de interstate 70 rijden en bij afslag 46 eraf naar links. Dus met alle benodigdheden voor vandaag gepakt gaan we op weg. De snelweg is fijn door rijden, terwijl je toch best wat ziet van de huizen en de bergen op de achtergrond. We komen door een wijngebied, waar heel veel druiven groeien en langs afslag 45. We zijn er bijna denk ik nog. Maar dan is daar ineens afslag 47 en gaat er toch echt iets niet goed. Ook afslag 48 is nergens te bekennen en uiteindelijk kan ik pas bij afslag 49 linksaf om te keren en terug te rijden. De weg ziet er splinternieuw uit, dus ik denk dat ze nog bezig zijn met de juiste bebording. De puntjes op de I zal ik maar zeggen. We rijden afslag 45 rechts eraf en dit lijkt meer op een foto die ik op internet zag. Een beetje rommelige entree tussen twee enorme bergen in. Allereerst komen we bij een shooting ranch. Een plaats waar je kan oefenen met je pistool of geweer. Want het kopen van een wapen is één ding, maar schieten is nog even wat anders. En er zullen hier genoeg mensen rond lopen met een wapen die er niet goed mee om kunnen gaan. Alhoewel ik vreselijk tegen de wapenwet van Amerika ben, is het goed dat ze het hier zo geregeld hebben.

Na de shooting ranch veranderd het rijpad naar een grindpad en zien we alles om ons heen wat ruiger worden qua natuur. We rijden door een hek werk en er staat een bord met de naam “Little Book Cliffs Horses Area”. We zitten dus op de goede trial, zoals ze hier de wandelpaden noemen.

Op ons gemak rijden met onze Mazda CX5 over het grindpad voor een kilometer over drie en dan houd het grindpad ineens op. Voor ons ligt een zeer ruwe weg, gevormd door enorme stenen en keien en Elske gilt er een beetje van. “Dit kunnen we toch helemaal niet” “Jawel verzeker ik haar en met een gangetje van amper 3 kilometer per uur rijd ik langzaam over de keien heen. “Kijk allemaal banden sporen, dus er rijden hier vaker autos, geen probleem dus” Op een slakkengang rijden we door de ruige Canyon heen, waarbij enkel Elske af en toe een gil of kreun geeft. Zo nu en dan rijden we door een stuk rivier waar vroeger zeker water in heeft gestaan. Die stukken zijn wat lastiger omdat we dan eerste naar beneden moeten, maar na enkele meters ook weer omhoog. Hele hoge keien en grote gaten en scheuren probeer ik om heen te rijden, maar het lijkt steeds ruiger te worden. Elske ziet wit en is bang dat we stranden, maar ik vertrouw onze banden nog wel en op mijn gemak stuur ik ons zo’n tien kilometer door het ruige gebied heen. Het is prachtig, maar we zien geen dieren. Ja een eekhoorn en een hagedis. We komen een paar wandelaars tegen die terug komen vanuit het eind punt, maar ze hebben het niet gehaald tot het eind. De energie was op vertellen ze. We hebben een gezellig gesprek en worden zelfs uitgenodigd om ergens boven in Colorado langs te komen. Ze hebben paarden aan huis, dus die mogen we komen bekijken haha. We geven ze een flesje water, want je moet blijven drinken in deze warmte en we twijfelen even wat we gaan doen. Lopend kijken we even om de hoek, maar daar lijkt de weg iets platter. Ik stap dus weer in en rijd op mijn gemak nog een paar kilometer door totdat het echt niet meer kan. De keien worden te hoog, de gaten in de grond te diep en de helling naast ons te riskant. We gaan geen onnodige risico’s nemen uiteraard. Het is niet anders. We laten de auto staan en volgens internet zouden we nog ongeveer twee kilometer moeten lopen tot het einddoel. Nu is niet alles wat je op internet leest waar, dus we nemen wat water mee en gaan voorzichtig op weg. Al na een halve kilometer lopen we vast en moeten we klimmen om op plaats van bestemming te komen. Maar dat is niet te doen voor ons. Terwijl we aan het bijkomen zijn horen we een hinnik. Ja de paarden! Maar hoe ver is dit nog lopen en hoeveel, en waar precies. We zijn er snel over uit dat doorzetten geen optie is. Het is heel jammer, maar het is te gevaarlijk. En dus lopen we terug naar de auto en zijn we blij dat we even zitten met de airco aan. Heel even bijkomen van de wandeling in 30 graden warmte. Heel langzaam draai ik de auto in een rivierbedding zonder water en zo heb ik iets meer ruimte om de auto te om te keren met de neus richting de uitgang. De plekken waar er twee auto’s naast elkaar kunnen rijden zijn hier op één hand te tellen. Met een flinke dot gas rij ik vanuit de rivier het pad weer op. Een helling van amper twee en een halve meter, maar wel met enorme keien en verschrikkelijk schuin. Elske gilt het uit en denkt dat we omrollen, maar gelukkig is dat niet het geval en is na de schuine helling het pad weer vlak. De terug weg lijkt iets makkelijker, maar dat komt vooral omdat je dan een beetje weet wat er komt. We turen de bergen ondertussen af naar wildlife, maar helaas het is ons niet gegund. Na een ruwe weg van zo’n twaalf kilometer rijden we weer door het hek en staan we op een nette grindweg. Elske kan haar geluk niet op.

We rijden terug richting de snelweg en ik stop aan de andere zijde van de weg bij Kokopelli, een biologische winkel. Even bijkomen hier. Het is een hele mooie winkel met veel eigen gemaakte producten; taart, koeken, brood, eigen fruit en groente, eigen salsa’s en jams in diverse smaken. Het ziet er fantastisch uit allemaal. Elske neemt een kop koffie en een scone en ik een klein ijsje. Even naar het toilet en zo rijden we geheel bijgekomen van de schrik richting de andere kant van dit gebied.

We rijden richting Fruita waar we gisteren een korte stop hebben gehouden. Daar is namelijk een grote entree van het National Monument natuurpark van Colorado. Het park is enorm groot en is een klein beetje te vergelijken met de Grand Canyon. We melden ons bij de ranger die entree kaarten verkoopt aan de ingang van het park en voor vijfentwintig euro per auto mogen we het park inrijden. Vanaf de entree in Fruita kunnen we het park door rijden naar de entree van Grand Junction, richting ons hotel, dus dat is fijn. Het is inmiddels kwart voor drie en op ons gemak rijden we over de gloednieuwe zwarte weg inclusief gele middenstip het park in. Wat is het hier mooi zeg. Onbeschrijfelijk, wat is de wereld toch prachtig als je hier bent. De vergezichten en de geuren in het park zijn werkelijk zo intens. We stoppen zoveel mogelijk op alle uitkijkplaatsen en er worden voldoende foto’s gemaakt. In dit park leven enorm veel Big Horn Sheeps, maar vooraf weet je nooit wat je tegen gaat komen natuurlijk. De weg van begin tot eind is negentien kilometer, maar met een slakkengangetje zijn we een paar uur onderweg. Elk punt is net weer even anders en sommige weer net even imposanter dan de ander. Tot dat Elske een gil geeft. schapen! En binnen een seconden stop ik de auto, stapt zij eruit en zoek ik snel een parkeerplaats voor de auto. Dat is buiten de aangegeven plekken meestal wat lastig, maar lukt honderd meter verderop. Helemaal happy komt Elske weer aangelopen. Het is gelukt. Ze heeft twee Big Horn Sheeps kunnen vast leggen. En hoe. Super gave fotos. Helaas heb ik ze vanuit de auto niet kunnen zien, maar we zijn het park nog niet uit. 

Helemaal happy rijden we de weg verder af en stoppen we nog een aantal keer op een parkeerplaats. Maar helaas komen we geen grote dieren meer tegen. Wel nog twee grote adelaars, wat gieren en kleine volgens en diertjes.

Elske neemt het sturen even over voor het laatste kwartier en rijdt ons het prachtige natuurpark uit, richting ons hotel. Bij het hotel kunnen we ons even opknappen en kijken we of we een wasje kunnen doen, maar de wasmachines zijn allemaal bezet. Dus stappen we in de auto om in de stad wat te gaan eten bij Panda Express. Hier hebben we eerder gegeten en kunnen we lekker veel groente tot ons nemen. Na een half uurtje rijden we weer terug naar het hotel, maar nog steeds is de wasmachine in gebruik, dus dat doen we morgen dan maar. Nu maar eerst lekker slapen en uitrusten van alle wildernis van deze dag.