Van Johnny Cash naar het Tahoe meer.

Na een heerlijke nacht tot zes uur, stap ik even uit voor een toilet bezoek. Maar als ik eenmaal weer wil liggen breken de hoest en niesbuien weer aan. Helaas belemmerd dat mij en uiteraard ook Els om echt goed verder te slapen, dus van ellende stappen we er maar uit rond zeven uur en gaan we onder de douche. Na een opknapbeurt en wat medicijnen kunnen we de tocht naar de ontbijtzaal ondernemen. Heerlijk zo’n uitgebreid buffet waar je van alles kan pakken en proeven. Er is brood, muffins en koekjes. Maar ook eieren hard gekookt en gekruimeld. Uiteraard is er wat zoetigheid en wat fruit en kunnen we koffie, thee en vruchten sapjes kiezen. Hier worden we echt wakker van en we kunnen er voorlopig weer tegen aan. We stellen de TomTom in de auto in op de gevangenis van Folsom. De wereldberoemde gevangenis is nog steeds in gebruik, dus we mogen niet naar binnen, maar hij is beroemd geworden in 1965 door een hit van Johnny Cash met de titel: Folsom Prison Blues en A boy named Sue. De zanger trad daar op voor de gevangenen en heeft kort voor het optreden het nummer geschreven om de zittende een hart onder de riem te steken. Het optreden werd op elpee opgenomen en zo kon iedereen horen hoe het een en ander verging in deze gevangenis. Als we de auto parkeren zien we dat het behoorlijk druk is. Aan de linkerzijde staat een lange rij met vrouwen en kinderen en we beseffen dat het vaderdag is. De partners gaan op bezoek bij hun geliefde, maar moeten zich verplicht registreren. buiten op de gevel hangen drie grote borden met alle regels. Bizarre regels overigens, maar dat is nu eenmaal omdat ze hier enorm streng zijn. Zo kom je niet binnen met een spijkerbroek aan, omdat de gevangenen in jeans en wit tshirt met lichtblauw denim shirt erover heen, rond lopen. Maar vrouwen mogen zeker ook niets onthullen, dus geen lage decolleté of blote billen. En ook make up is niet toegestaan.

Bij de gevangenis is een museum over de gevangenis. Voor het museum staat er in de tuin een jong hert nieuwsgierig naar ons te kijken. Het scheelt nog maar een meter of drie dan zou ze de hand van Els kunnen beruiken. Dan vindt ze het toch te eng en loopt het hert rustig weg. Het museum wordt draaiend gehouden door enkele vrijwilligers, waarvan sommige daadwerkelijk binnen hebben gewerkt, zoals ze dat noemen. De man achter de balie verkoopt de entree kaart van twee dollar per persoon, maar heeft verder geen professionele band met de gevangenis. Hoewel de ruimte niet al te groot is, is het een fantastisch museum om doorheen te lopen en te zien hoe creatief de mensen worden die opgesloten zaten / zitten. Alle wapens die in beslag zijn genomen, de beroemde mensen die hier hebben gezeten, maar ook de creaties die de gevangenen hebben gemaakt tijdens de knutsel club. Echt indrukwekkend te noemen. Er draait een film over de gevangenis en er hangen veel attributen die daar gebruikt zijn. Uiteraard is er een aparte hoek over Johnny Cash en het bekende optreden. Enkele mooie fotos en wat geluidsopnames, maken de ruimte echt een genot om rond te kijken. De gevangenis is overigens al een lange tijd in gebruik. De officiële opening was in juli 1880. Er was toen nog geen stroom. maar alles werd verlicht met kaarsen. En het is nog steeds een van de strengste gevangenissen in Amerika. Na anderhalf uur rond te hebben gesnuffeld gaan we richting de uitgang. Maar voordat we vertrekken, neem ik nog enkele souvenirs mee uiteraard. Buiten staan we nog even met twee bewakers van de gevangenis te praten, waarna we weer terug lopen naar de auto. Een mooi bezoek, die best wat indruk op ons maakt. Vanuit het Folsom Prison terrein rijden we naar het historische gedeelte van de stad Folsom. Hier is een gezellige winkelstraat met hier en daar een restaurant en kunst winkeltje. Met een jonge dame in een kleding winkel raken we aan de praat, doordat we haar een compliment geven over haar kledingstijl. Een lekkere vale tuinbroek met een aubergine kleurige zomer hoed. Al snel gaat het over onze reis en onze volgende bestemming; Lake Tahoe. Wauw daar is ze helemaal enthousiast over, ze kent het gebied goed en dus krijgen we nog wat goede tips. En verteld ze “je zal zeker beren gaan zien, want die lopen daar zoveel rond”. We worden er een beetje ongeduldig van en willen het liefst direct in de auto stappen. We danken het lieve jonge meisje voor het gezellige gesprek en de tips en lopen de laatste winkeltjes langs in het straatje. Ik neem nog een lekker ijsje mee richting de auto en dan gaan we de highway 50 op richting Lake Tahoe.

De weg rijdt prima door en we zien het steeds groener worden om ons heen. De laatste scheuten van de stad zijn nu echt verdwenen en we zijn weer omringd door miljoenen bomen. We rijden omhoog en omlaag en slingeren wat tussen de bergen door of er overheen. In de verte zien we sneeuw op de toppen van de bergen liggen, terwijl daaronder het mooie groen langs ons voorbij raast. Als we South Lake Tahoe binnen rijden, zijn we weer blij verrast. Het ziet er fantastisch uit hier. Een heel Amerikaans camping sfeertje zeg maar. Veel grote huizen van hout. Heel veel ski hutten, want het is een populair skigebied, en voldoende mensen. Ondanks dat het maandag is nu, vinden we het stadje druk bezocht. Als we links van ons kijken zien we tussen de bomen het bekende blauwe meer liggen. Het ligt zo’n honderd meter bij ons hotel vandaan en om de hoek van het hotel, lopen we gemakkelijk naar het strand. De meeste stranden hier aan het meer zijn privé stranden van hotels of particulieren. Hierdoor wordt er ook entree gevraagd bij de meeste stranden. Gelukkig mogen we het strand van ons hotel gewoon op en Als we de koffers in de kamer hebben staan, lopen we dan ook direct naar het strandje toe. Bij de ingang laten we ons bewijs van deelname zien en zo lopen we het zachte zand op. Er is een familie fotoshoot gaande en Elske loopt te smullen. Het is een grote familie, maar ze hebben allemaal precies de goede kleding aan. Blijkbaar heeft iedereen het advies gehad om een pastelkleur aan te trekken en zo op het strand met het blauwe meer op de achtergrond geeft dat een heerlijk frisse sfeer. We staan even te kijken en begroeten de mensen hartelijk. we lopen even een stukje door en nemen plaats op een bank op het strand. Het is nu zo’n zestien graden, dus helaas wat te fris wat ons betreft, maar er zijn best wel wat mensen die het water in gaan. Het is er erg gezellig en de natuur om het meer ziet er prachtig uit. We zitten hier nog steeds in Californië, maar aan de rechterzijde van het strand is de staatsgrens en kijken we de staat Nevada in. Maar we willen nog geen afscheid nemen van Cali, dus nog even zo veel mogelijk aan deze kant blijven. Aan de linker zijkant van de ingang zit een klein restaurant, waar we even een kijkje nemen. We willen er eventueel een hapje gaan eten, maar je kan er enkel buiten zitten en dat is oncomfortabel met de steeds hardere wind en lagere temperatuur. We besluiten dus maar verder te gaan kijken en rijden een straat verder het centrum in. Daar zit ook de Panda Express. Een goede keuze voor ons. De Panda Express is een Chinese snackbar, maar heeft heel veel gerechten met groente. Aangezien groente en fruit best duur zijn hier kunnen we daar onze groente weer aanvullen voor een goede prijs. Beide nemen we een plate met wat rijst en groene groente en ik neem daar wat zoete kip en beef stukjes bij. Echt heerlijk. Oh ja en als bijgerecht twee kleine groente loempia’s en we zitten stampvol. Na het eten rijden we nog eenmaal naar het water om daar de zon te zien ondergaan. Maar Elske is niet tevreden met de ondergang van ons daglicht en gaan we dus in het blauwe uurtje terug naar ons hotel. En uiteraard vallen we na een douche weer heerlijk in slaap.