Een nieuwe dag door de woestijn

Na een prima nachtrust pakken we de auto weer in en slaan we rechtsaf de route 50 weer op. Maar na een kilometer of vijf staan we alweer stil, want vanaf deze berg hebben we de omgeving nog niet goed bekeken. Het is zo’n 22 graden en er is een lekker zacht windje, heel aangenaam dus. Als we de weg weer oprijden rijden we achter een sneeuwschuiver aan. Ik grap nog dat ik geen zin heb in sneeuw, want dat is helemaal niet mijn ding. De sneeuwschuiver rijdt veel harder dan ons en binnen enkele kilometers is hij uit het oog verdwenen. De groen bekleedde bergen zijn een genot met de slingerweg die we nu rijden. Alleen wat jammer van die vieze bruine randen. Dan komt ineens de sneeuwschuiver vanaf de andere kant ons tegemoet. Hij schuift zoveel mogelijk alle bruine afval van het asfalt. Wat een smerig werkje moet dat zijn. Alhoewel minder erg bruin, rijden we nog zo’n twintig kilometer naast de bruine sprinkhanen plaag, alvorens de weg ineens weer lekker fris zwart is met de prachtige gele lijn in het midden.

Na een kilometer of dertig staat er een bord langs de weg met de verwijzing naar Petroglyphs. Dit zijn tekeningen die Indianen vroeger in de rotsen maakte en die we graag bekijken. Ik sla dus linksaf een grindpad op met de auto en na amper twee kilometer staan we in een prachtige omgeving tussen rosten in. Er is ook een camping plaats met toiletten en picknick tafels, maar wij nemen een wandelpad naar de oude woonplaats van de Hualapai indianen. Zij zijn de oorspronkelijke bewoners van dit Illipah reservaat. Een wandelpad brengt ons langs de rotsen waar hier en daar tekeningen of krassen staan. Soms lastig te zien, want door de jaren heen zal er best wat verloren zijn gegaan door de weersomstandigheden. Helaas zijn er ook mensen die er hun eigen initialen in hebben gekrast. Enorm respectloos natuurlijk. Het is inmiddels warmer geworden, maar we blijven nog even bij de picknicktafel zitten om onze lunch te nuttigen. Heerlijk, tussen de bomen en de licht gekleurde rotsen zitten we te genieten van ons broodje met ham, kaas en pindakaas en van de natuur geluiden om ons heen.

Het is een lange weg naar Eureka, maar het stadje ziet er gezellig uit. Het kleine stadje ligt op de helft van ons einddoel en heeft flink wat oude gebouwen die we kunnen bekijken. Zo is er een oude cowboy bar en een courthouse waar we even een kijkje nemen.  De rechtszaal ziet eruit zoals ik ze ken in films en televisie programma’s. En alles is erg netjes verzorgd. Er hangt een hele mooi oude Amerikaanse vlag met slechts veertig sterren. Die staan voor de veertig staten die toen bij de Verenigde Staten hoorde. Inmiddels zijn het er vijftig. De dertien strepen staan overigens voor de oorspronkelijke kolonies in 1776 die zich afscheidden van Groot-Brittannië.

Als we terug lopen richting de auto, komen we langs een thrift store. Deze kringloopwinkels heb je in elke dorpje of stad en soms zelfs meerdere in een straat. De Amerikanen houden hier echt van tweedehands winkels. Zelf langs een bijna verlaten weg komen we een kringloopwinkel tegen en open we de winkel even binnen. Veelal is het lelijk oud Amerikaans antiek. Een beetje jaren zeventig oud bruin allemaal, maar dit keer word ik blij verrast als er maar liefst twee mooie tiki bekers staan voor een hele mooie prijs. De eigenares heeft mooie cowboy spulletjes staan, maar we kunnen niet alles meenemen uiteraard. Dus met de twee bekers in mijn tas, stappen we weer in de auto.

Na een paar mooie bochten door het groene landschap, staat er naast de weg ineens een bord met daarop: “route 50 loneliest road in Amerika”. Anders als de Route 66 is deze route niet al te bekend en lopen ze er ook niet zo mee te koop. Zo zijn er maar weinig souvenirs te krijgen eigenlijk, maar wat er verkrijgbaar is, is dik in orde.

Na zo’n honderdzeventig kilometer rijden komen we in de plaats Ely. Het is een iets grotere plaats dan de eerdere plaatsen die we langs de route tegen kwamen en ziet er weer lekker authentiek uit. Wij slapen in een hotel uit 1920 met een hele gave tekening van een ezel met cowboyhoed aan de zijkant van het gebouw. Aan de voorzijde staat een tekening van een hele grote cowboy. Voordat we bij het hotel stoppen rijden we eerst de hele straat door. Even oriënteren waar we alles kunnen vinden, wat we nog meer zien voor mooie decors en waar we straks iets kunnen eten. Langs de route zien we enorm veel oude gebouwen. Enkele motels en garages met hele mooie oude neon reclames. Een geweldige sfeer.

We zetten de auto naast het hotel en lopen naar binnen om in te checken. De gehele beneden verdieping is een gokhal en het stinkt er naar rook. Bijzonder is dat toch, dat de mensen die gokken zo leuk vinden, ook vaak mensen zijn die roken. We hebben het eerder gezien in Las Vegas en in Reno. Wij zitten in een kamer op de derde verdieping en het ziet er erg gezellig uit allemaal. We besluiten dat we hier wel onze was weer kunnen doen en halen muntjes en begeven ons naar de laundry kamer. In de kamer staan twee grote wasmachines en twee grote drogers. Voor anderhalve dollar laten we onze was lekker doen en lopen we voor een half uurtje even de straat op buiten. Zo aan het einde van de dag wordt het licht altijd wat mooier en lopen we dus even onze straat heen en weer. Ergens halverwege zit een muziek winkel. Oh jee, hoor ik Elske denken en uiteraard ga ik even binnen kijken. De eigenaar is erg vriendelijk en speelt een klein beetje gitaar. Ik mag ook even spelen, wat altijd fijn is in de vakantie, maar ik zie geen souvenirs om mee te nemen. Zijn keuze is zeer beperkt, maar ik krijg wel een handje vol met stickers. Dat is ook altijd leuk voor in de studio thuis.

Als ik buiten sta lopen we samen terug naar het hotel, zodat we de schone was in de droger kunnen doen. Zo’n droog ritje kost twee dollar en duurt vijfenveertig minuten. Dus stappen we in de auto en rijden nog een keer door het stadje heen. Aan de zijkant horen we een trein toeteren en we gaan even een kijkje nemen richting het station. De oude treinstellen zitten vol mensen en langzaam rijdt de trein het station van het stadje Ely binnen. Als de trein nogmaals toetert zwaait de machinist nog even naar ons.

We rijden nog wat straatjes door en zien goed hoe de mensen hier wonen. De klassieke autos staan hier zo wat opgestapeld naast elkaar, zo veel zien we er hier staan. Sommige exemplaren zijn beeldschoon en prima onderhouden. Sommige hebben er zoveel op hun erf of voor de deur staan dat het niet bij te houden is volgens mij. Samen met alle Amerikaanse vlaggen die hier bijna op elk huisje hangt, geeft het een mooie sfeer. Die vlag zien we overigens door heel Amerika altijd overal hangen. Sterker nog vorige week kwamen we voor het eerst een metalen box tegen, waar je een vlag in kan stoppen die met pensioen mag gaan. Als de vlag is beschadigd, bijvoorbeeld door weersomstandigheden, dan kan je hem in die box doneren en wordt hij weer hergebruikt voor het maken van een nieuwe vlag, Hoe zou dat bij ons gaan vraag ik me af haha.

Terug in het hotel halen we de droge was eruit en brengen we die vast naar onze kamer. Daarna steken we de straat over en nemen een kijkje bij een nieuw restaurant. Helaas zijn ze nog niet open, maar de entourage ziet er erg leuk uit. Het is een oud gevangenis complex en in elke cel staat een tafel met stoeltjes. We wensen de eigenaar veel succes en krijgen van hem de tip om bij een Italiaans restaurant te gaan eten verderop om de hoek.  Dus lopen we een stukje terug de hoofdstraat in en worden we al snel naar een ruime tafel gebracht. Beide nemen we een groot glas bier en bestellen we een salade vooraf. Elske besteld een pizza en ik een steak met wat aardappeltjes en groente. Het is een enorme maaltijd en vooral de pizza is bizar groot. Met moeite krijgt Els de helft naar binnen en nemen we de andere helft in een doos mee naar huis.

Ik laat wat aardappeltjes staan, maar verder heb ik mijn best gedaan en kunnen we met een zeer volle buik naar de overkant lopen, richting onze slaapplek voor vannacht.