Springend over de route 50 richting Austin

Vandaag zetten we deauthorize richting Austin. Nee niet de bekende Austin in Texas, maar het kleine oude dorpje in Nevada aan de route 50. De route 50 is de eenzaamste weg van Amerika en we gaan een groot gedeelte rijden . Maar eerst en stuk over de interstate 80 richting de Walmart om wat boodschappen te doen en een koffie te halen voor Elske. Vandaag is het woensdag 19 juni en Jopie is jarig. Vanaf de parkeerplaats bij de Walmart nemen we even contact met haar op om haar te feliciteren en te kijken hoe het gaat.Leuk dat je zo makkelijk even contact kan maken met het thuisfront. Na ons facetime moment lopen we de gigantische supermarkt in en halen daar nieuw brood en wat beleg voor later op de dag. Iets verder op zit een Starbucks waar we nog een koffie voor Elske kunnen scoren, voordat we straks de route 50 oprijden.

Als we nog een stukje interstate 80 rijden, komen we al snel langs grotere natuurgebieden en zien we in de verte een groep wilde paarden staan. Met een beetje geluk kunnen we naast de snelweg op een open stuk parkeren om snel enkele fotos te maken van de prachtige dieren en met een volle vaart weer deelnemen aan het verkeer. dat was een snelle stop, maar geef om vast te leggen. Je weet nooit zeker of het echt wilde paarden zijn, omdat de stukken grond van de boeren hier mega groot zijn. Maar ze zagen er lekker wild uit dit keer.

Dan draaien we de route 50 op en geeft de Tomtom aan dat we nog tweehonderd en twintig kilometer rechtdoor moeten rijden. De eenzame weg heeft een enorme lengte en lijkt op veel plekken een saaie rechte weg. Maar langs de kant van de weg gebeurd van alles en komen we van alles tegen. Zo staat er geregeld een bord over de Pony Express. De eerste post bezorging van Amerika. De stoere jonge rijders reden tweeduizend mijl in tien dagen tijd van de ene kant naar de andere kant van het land. Onderwijl vrezend voor hun leven in verband met de strijdlustige indianen. Om de tien mijl wisselde ze van paard, zodat ze altijd met een enorme snelheid konden blijven rijden. Nadat de Telegraaf (telefoonlijn met morse) werd uitgevonden, is deze wijze van postbezorging per direct gestopt. Het was uiteindelijk dan ook veel duurder en gevaarlijker dan de telegraaf.

Onderweg zien we ook tornados ontstaan. Soms wel twee of drie tegelijkertijd. We hebben namelijk zo een wijds uitzicht dat je op de enorme vlaktes kleine tornados ziet draaien. De kolkende zand hozen draaien snel in het rond en worden dan opgeslokt door de wolk in de lucht boven hun. Daar komen ze ook vandaan waarschijnlijk;ijk, maar het is een gaaf gezicht. We passeren een grote zoutvlakte, waarbij de zandgrond bijna spierwit van kleur is. Hier en daar zie je grote kringen die zijn ontstaan door het zout en als we erover heen lopen, hoor je het onder je voeten kraken alsof het ijs is. Buiten loopt de temperatuur op tot inmiddels achtentwintig graden, maar met een zachte wind is het heerlijk. Op de immense vlaktes zien we regelmatig tumbleweeds rollen. Grote ronde bollen van kale takjes met kleine haakjes , zodat ze overal goed grip hebben, rollen vaak langs de weg of over de zandvlakte tussen de struiken in. Soms zijn ze door de wind in een hoek geblazen en liggen er tientallen op en in elkaar gevlochten.

Er zijn maar enkele dorpjes te vinden langs deze route en we zien veel leeg staande huizen of winkels. Waarschijnlijk is het economisch geen sterke plek om te wonen en we zien veel vergane glorie. Maar de kleine dorpjes hebben allemaal zo hun sfeer. Sommige proberen nog altijd hun bedrijf voort te zetten en sommige wonen hier enkel nog maar en rijden elke dag voor hun werk naar een grotere stad in de omgeving.

De enorme vlaktes veranderen niet al te veel meer van kleur. Dat was aan het begin van de route nog wel het geval. Bruine rotsen, gele rotsen, rode rotsen, grijze rotsen en zelfs goudkleurige rotsen. Grote bomen, kleine bomen en struiken. Nu het laatste uurtje richting Austin lijkt de ondergrond wel zachtgroen te zijn en zijn er meestal kleine struiken te zien. De zijkanten van de weg lichtbruin. We stoppen geregeld om de omgeving goed tot ons te nemen en als we zo’n twintig minuten rijden van Austin vandaan zijn, stapt Elske nog even uit om een foto te nemen van de lange weg. Niet dat we die nog niet hebben, maar de bergen hebben soms net weer ander licht en de ene boom, of dat ene hek, of dat ene bord,maakt dat het er net weer anders uit ziet. Bij haar voeten zie ik iets kruipen. “Elske kijk eens naar je voeten, daar loopt iets” En voor ik het gezegd heb zie ik ineens alles om haar heen bewegen. WAT IS DAT??!! De bermen zijn bruin, maar ook de zijkant van de asfaltweg is bruin en over het asfalt, maar nu zien we het ook in de berm, kruipen duizenden, nee miljoenen sprinkhanen! Bizar gezicht en ook wel onsmakelijk. De bruine kleur an de rand van het asfalt is van de sprinkhanen die allemaal zijn overreden door de voorbij rijdende auto’s. Maar het smerigste is dat de levende er gewoon over heen lopen en het lijkt wel alsof ze er weer van eten! Eerder vonden we het nog zo lekker kruidig ruiken buiten, maar we bedenken nu dat het gewoon de geur is van miljoenen dode sprinkhanen.

We zetten de laatste kilometers in naar Austin en we kunnen ons ogen niet meer van de weg houden. Miljoenen bruine springers dood en levend hebben hier het hele gebied ingenomen. Voor de de stad inrijden staat er een groot matrix bord met lopende tekst: “Kijk uit voor gladheid op de stoepen en de weg, veroorzaakt door sprinkhanen”. Het is echt ranzig.

Bij binnenkomst gooien we de auto nog een vol met benzine, want onderweg is er geen enkel benzinestation te vinden. Ook bij het benzinestation ligt de straat helemaal vol met de springers. En ze zijn echt groot. Sommige zijn zo lang als de breedte van mijn hand. Bij het station horen we van iemand dat het gaat om mormonen sprinkhanen en dat ze er hier elk jaar last van hebben. Het enige is dat de sprinkhanen helemaal niets stuk eten. Ze bijten niet, ze brengen geen ziektes over, ze zijn er gewoon. De stoepen liggen vol en overal waar je kijkt zie je wat springen. Het is niet te beschrijven. Om de hoek is ons hotel en het ziet er op het eerste gezicht wat shabby uit, maar in de kleinere dorpjes hoef je ook geen luxe groot hotel te verwachten natuurlijk. Zolang het bed en de douche maar goed en schoon zijn. De kamer is de kleinste die we ooit hebben gehad, maar er is een koelkast en alles lijkt erg schoon. We kunnen dus onze spullen kwijt en onze boodschappen koel houden dat is fijn.

Om de hoek is een weg die de bergen in gaat richten de top. Op de top staat een ruïne van een kasteel met de naam Stokes Castle. Ooit heeft een rijke man hier een kasteel toren laten neer zetten voor zijn twee zoons, zodat ze in de zomer wat te doen hadden. Een korte tijd is de toren in gebruik geweest, maar al snel waren er andere interessen van de twee zoons en is de toren verloren gegaan. Inmiddels staat er een hek omheen,maar er is een gat waardoor je naar binnen kan. En naast de toren zijn een aantal picknick tafels, waar we ons avondeten kunnen nuttigen. Elske kan bijna niet eten, want die wil maar fotos maken van de omgeving en van en in de toren. Het geduld is soms lastig te vinden voor haar. Maar samen eten we lekker een eigen gesmeerd broodje en wordt de lucht voor ons steeds mooier. Voor ons zien we de bergen en de lange weg waar we vandaag vandaan zijn gekomen. Achter de bergen begint nu de zon te zakken. Zo op de top van de berg is het een prachtig tafereel en ook om en in de toren is het leuk om rond te lopen in het laatste uur van het daglicht. Moe en voldaan rijden we de heuvel weer af naar beneden naar ons hotel. Het bed en de douche doen ons goed. Het was weer een heerlijke dag