Het enige regenwoud van Amerika: HOH Olympic national park

Vandaag staat het regenwoud op onze bezoeklijst, dus we vertrekken vroeg uit het hotel. Na de gebruikelijke rituelen rijden we rechtsaf de highway 101 weer op langs de kust. Maar Elske heeft iets gezien op internet en wil graag een bezoek brengen aan de Salt Creek Recreation Area. Een camping / recreatie gebied waar in de weekenden veel Amerikanen te vinden zijn. Het is een zijweg van de highway 101 en na ongeveer 10 kilometer staan we ineens op een van de mooiste campings die we gezien hebben. Zo schoon en georganiseerd. En mooie ruime plekken met uitzicht op de zee, voor de gigantische mobile huizen inclusief trailers met boten. Mooie openbare toiletruimtes, enorm uitgebreide kinder speeltuin en sportgelegenheden en hier en daar een trap naar beneden naar het strand. Die trappen zijn nodig want het strand ligt wel zo’n vijftien meter lager.

De eerste trap die we zien lopen we naar beneden richting het strand en we zien dat het eb is. Sommige mensen zijn aan het zoeken tussen de rotsen naar schelpjes en gekleurde vissen, maar wij nemen de hele omgeving in ons op. Een enorm grote zeehond komt af en toe met zijn hoofd omhoog om ons eens nader te bekijken, maar heeft het al snel gezien en verdwijnt in het diepe blauwe water. Aan de overkant van deze zee zien we Victoria Island liggen. Een eiland die bij Canada hoort en de grens ligt ergens in het midden van deze zee. Zo nu en dan zie je grote schepen langs varen of aan de overzijde aanmeren.

Wij lopen verder links de camping over langs het hek voor het blauwe water van de zee. We nemen na vijfhonderd meter de trap na beneden en klimmen wat van rots naar rots om aan de waterzijde de natuur beter te bekijken. Het zit vol met oesters, mosselen, kokkels en zeeplantjes, maar we zien ook een kleine rode zeester en slakjes. Het is behoorlijk onrustig lopen en Elske is bang dat ze uit zal glijden, dus om de twee meter is er een gil te horen. Tijdens de korte wandeling zien we veel schelpen, een zeester en wat slakken. Paarse zeesterren en veel diverse planten en lopen we terug naar de trap. We blijven links aanhouden en komen bij een trap met de naam Whale point oftewel walvis punt. Dit heeft Elske ook op internet gezien en wil hier graag nog even kijken.

De trap naar beneden is smal maar er is een prachtig uitzicht over het enorm mooie en brede strand. Veel toeristen zijn aan het scharrelen tussen de rotsen of wandelen met een hond langs de waterlijn. Het weer is fantastisch dus met de zon van zo’n 23 graden op onze bol lopen we rustig weer terug richting de auto. Uit de auto halen we ons brood en beleg en nemen we plaats op een van de picknick tafels in het grasveld voor de parkeerplaats. Een mooie plek om ons late ontbijt / vroege lunch te nuttigen.

We rijden het park weer uit en genieten van de prachtige weg. De natuur is overweldigend en slingert heerlijk langs de kust richting Aberdeen. Onderweg stoppen we veelvuldig en zo ook in het plaatsje Beaver, waar op zaterdag altijd een farmer markt is. Helaas is het niet een boerenmarkt zoals wij die kennen in Amerika maar eerder een knutsel en hobby markt voor oudere dames. Het meerendeel verkoopt plantenstekken, oude vaasjes, zelf gemaakte kettinkjes, honing en gebreide truien. Niet echt iets voor ons, maar toch kon ik daar een goede koop vinden in de vorm van een tiki beker. De cocktail bekers, spaar ik al enkele jaren en toevallig had een dame er eentje tussen haar spullen staan. Altijd leuk. Met een ijsje in ons hand slingeren we de auto weer langs de kust en slaan we al snel naar links af het natuurgebied van het binnenland in. nu door een mooi bos richting de ingang van het nationale park. Maar onderweg stoppen we eerst nog bij Lake Crescent. Een prachtig meer tussen de hoge bergen die begroeid zijn met miljoenen grote naaldbomen. Het heldere water is soms bijzonder blauw en hier en daar zien we mensen in een kano over het meer glijden. Het is er erg rustig en prachtig om even rond te kijken. We komen steeds meer bij de ingang van het regenwoud aan en we zien de natuur veranderen. Het wordt wat donkerder en we zien de bomen helemaal begroeid met mos. Het is hier betoverend mooi. Na een dik uur rijden komen we bij de ingang van het regenwoud aan, maar het is zo druk dat we zelf bij de ingang nog zeker een anderhalf uur moeten wachten op een parkeerplaats. Sommige mensen laten het park voor wat het is en draaien om om terug te rijden. En ook wij besluiten niet het prak in te gaan, omdat we nog minimaal anderhalf uur moeten rijden naar Aberdeen, ons volgende bestemming van deze reis. We keren de auto om uit de enorm lange rij, maar na vijf minuten vinden we een kleine parkeerplaats aan de zijkant van het park. Er is geen hek dus je kan ook op deze wijze gewoon het bijzondere bos inlopen. En het is echt waanzinnig mooi. De bomen die helemaal onder begroeid zijn met mos en hier en daar vreemde slingers van droge langwerpige planten geven het bos een hele apart uitstraling. Heel on-Amerikaans vind ik het eigenlijk. Maar het is wel een prachtige plek om foto’s te maken en er door heen te wandelen.

Op de weg terug naar de highway 101, die ons verder naar Aberdeen brengt, stoppen we nog een aantal keren om de bijzondere bomen, maar ook de enorme varens te bekijken die tussen de bomen in groeien. Adembenemend mooi, We rijden links af de highway 101 weer op en genieten van de mooie weg met de gele streep in het midden. Het is zo geweldig om hier weer te mogen rijden. Langs de vele bomen met hier en daar een huisje of een boerderij worden we welkom geheten door een bruin bord waarop staat: Ruby Beach. We rijden het terrein op en zien al snel dat we niet de enige zijn. Er staan behoorlijk wat autos geparkeerd. We lopen de trap af naar beneden richting het strand en worden helemaal blij van het uitzicht. Hele mooi dikke hoge golven slaan op de prachtige rotpartijen voor de kust. Het strand ligt bezaaid met zwerfhout. Heel veel oude bomen die langs de kust staan vallen uiteindelijk van ouderdom in zee en die spoelen hier weer aan. Het is er werkelijk prachtig ondanks dat er een frisse wind staat. Elske heeft bij de auto haar korte broek verruild voor haar lange broek en we hebben ons vest gelukkig aangetrokken. Ondanks de temperatuur daling van 23 naar 12 graden waaien we lekker uit op het strand en genieten we weer van de Pacific met zijn ruige hoge golven.

De klim naar boven is altijd lastiger, want die voelen we direct in onze kuiten, maar na een kwartier de steile helling te hebben bewandeld staan we weer bij de auto voor het laatste stuk. De prachtige weg slingert langs vele naaldbomen en zo nu en dan zien we tussen het groen een huisje en daarachter de zee. We rijden niet lang daarna Aberdeen binnen en het stadje heeft veel industrie zo te zien. Niet een mooi typisch Amerikaans dorpje eerlijk gezegd. Dankzij onze TomTom rijden we snel naar ons hotel en kunnen we na het uitpakken al snel het stadje inrijden richting de Tacobell voor een makkelijke Mexicaans hapje. Het is zeker niet de beste Mexicaanse hap, maar prima voor de prijs die we betalen. Aan de overzijde zit een winkelcentrum. We rijden het terrein op en verbazen ons weer eens over de grootte van het terrein. Ongelofelijk wat een ruimte. Snel om ons heen gekeken is het terrein zo’n tien keer zo groot als ons Palazzo terrein in Lelystad en zitten rondom het terrein enorm veel, vooral grote winkels. Zo ook weer de Walmart supermarkt, waar we nog even een hoestdrankje voor Elske haar keel halen en een chocolaatje voor in de auto morgen. Terug in het hotel spring ik als eerste van ons onder de douche en wauw wat een heerlijke douche is dit. Een grote douchekop met veel water. Heerlijk na zo’n lange reisdag. En dan het grote heerlijke bed in. Dat wordt weer een heerlijke nachtrust.