Zoveel te zien en te beleven aan de highway 1 richting Gualala

Na een heerlijke nacht in de tent moeten we helaas alweer opbreken en afscheid nemen van onze host en haar medewerker. Elske loopt nog even over het terrein met haar camera en ik doe nog even een afwasje. Als we onze spullen bijna allemaal hebben ingeladen nemen we alvast afscheid van Ernesto. De vriendelijke Mexicaan heeft een privé afspraak en vertrekt op tijd de bergpas op richting de bewoonde wereld. We krijgen nog een mooie tip van hem; “wanneer je over de highway 1 rijdt, moet je naar de “Grandfathers Tree”. Het is een van de grootste en oudste bomen in dit gebied en het geeft geluk als je hem aanraakt. “Oh ja, en erger je niet teveel aan de souvenir winkeltjes zegt hij nog. We gaan op zoek naar de boom, maar eerst nog even de laatste spullen inladen en afscheid nemen van de eigenares Ana. Na een kort bedankje rijd ik de onverharde weg weer op langs de bergwand. De stenen onderlaag zorgt er voor dat we niet harder dan tien kilometer per uur rijden en geloof me, harder wil je hier ook echt niet. De lange weg terug gaat ons gemakkelijker af dan de heenweg, maar waarschijnlijk omdat we nu aan de rand van de berg rijden en niet de diepte in hoeven te kijken. Na ongeveer twintig minuten zien we de verharde weg voor ons liggen en deze voelt als zalf voor onze banden. We glijden nu op ons gemak weer de weg over richting het dorpje Garberville.

Bij de plaatselijke supermarkt halen we een paar broodjes, zodat we onderweg ergens een ontbijtje kunnen nuttigen. Deze supermarkt is wat duurder dan we gewend zijn, dus we beperken onze keuze. We zetten voort op de highway 101 en rijden direct weer door het prachtige Redwood Park. Met het lage zonlicht in de ochtend is het allemaal nog veel mooier. Al na een aantal bochten zien we een bord die de Grandfather Tree aankondigt, dus zoals beloofd zetten we de auto op een parkeerplaats neer. Direct hebben we de boom in ons vizier en we moeten toegeven; hij is echt wel enorm groot en bijzonder. Met zijn 1800 jaar is het een van de oudste boom in Amerika en hij is 24 feet doorsnede. Dat is omgerekend 7,3 meter. Hij heeft maar liefst een lengte van 81 meter. Hij is prachtig maar helaas staan er omheen heel veel houten beelden van beren en adelaars van de souvenir winkel ernaast. We waren er al voor gewaarschuwd haha. 

Na enkele kilometers rijden komen we bij het kleine plaatsje Degget. Daar is ook een enorm grote boom waar je zelfs met de auto door heen rijdt. Ook dat moeten we gedaan hebben natuurlijk, dus met een kronkel rijden we het park in en staan we  al snel voor de tunnel in de boom. Er zijn behoorlijk wat toeristen die de boom op de foto willen zetten, dus we zijn er vrij snel weer weg. Binnen het park zijn enkele picknicktafels waar we mooi ons ontbijt kunnen innemen. Boven onze tafel worden we liefdevol bekeken door een prachtige blauwe specht, die maar al te graag een stuk van ons broodje mee eet. Dus strooi een stukje brood voor hem uit en zit hij daarna lekker op een tak mee te smikkelen.

Bij Degget rijden we de Highway 1 op, een zijtak van de highway 101. De 1 gaat waar het kan dichterbij de zee langs. De natuur hier is weer ademloos mooi en de weg kronkelt door de bergen. Zo nu en dan moeten we even stoppen voor een foto of voor weg werkzaamheden. Maar hierdoor kunnen we alles goed in ons opnemen. Na zo’n zestig kilometer slingerend door het woud te hebben gereden, zien we de zee en maken we al snel de eerste stop bij het water. Een enorm veld met wilde bloemen en bomen zijn een genot om door heen te wandelen, terwijl we op de achtergrond de woeste zee te keer horen gaan. Ik klim met een paadje naar beneden en loop tussen opspattende golven over de lavastenen heen. De ruige zee is onbetrouwbaar, dus ik kan niet te ver lopen, maar de natuur hier is zo vreselijk mooi. Elske zou deze locatie graag als een foto locatie bij ons in de buurt willen hebben natuurlijk. Terug in de auto voelen we ook dat het fris is aan zee. Hooguit 13 graden en winderig. Maar in de auto met de airco aan is dat al snel vergeten en kijken we uit naar de volgende stop.

Langs de weg staan hier en daar huizen. Soms groot, meestal klein, maar ze zien er wel bijna altijd prachtig verzorgd uit. Bij een van de weiden van een boerderij staat een paard en even iets verder in het hogere gras zien we iets lopen. We blijven even staan om het dier goed te bekijken en Elske kan hem nu goed vangen met de camera. Het is een Bobcat. De grote katachtige heeft veel weg van een jonge lynx of een kleine tijger. Hij zit ons angstig aan te kijken en kijkt waar hij zo snel mogelijk weg kan. We blijven hem met onze ogen volgen, maar al snel heeft hij zich weten te verstoppen voor ons. Een mooie ervaring om een Bobcat in het wild te zien.

Onderweg stoppen we bij Fort Bragg. Het kleine dorpje aan de highway heeft een vreemde reputatie. In 1920 werd een stuk strand hier gebruikt om afval te dumpen. Met name glas afval van flessen en autowrakken. Wat over is gebleven is Glass beach die erg aantrekkelijk is voor toeristen en sieraden makers, die maar wat graag een mooi gekleurd stukje glas aan een ketting of oorbel maken. 

Gelukkig hadden ze in die tijd nog weinig autos, dus de stukjes metaal die op het strand liggen zijn op een hand te tellen, maar het strand ligt wel helemaal vol met kleine stukjes glas. Vooral wit gekleurd en hier en daar kleine stukjes groen, bruin en zelfs blauw. Doordat de stukje hier al 100 jaar worden gespoeld door de zee zijn ze helemaal mooi glad geworden, dus je hoeft absoluut niet bang te zijn dat je een snee in handen of voeten krijgt. In de jaren vijftig werd het storten van vuil hier overigens verboden in verband met de angst voor vervuiling van de zee. Een beetje vreemd natuurlijk, maar daardoor wel een bijzondere attractie aan de zee. We wandelen wear over het strand en nemen een paar steentjes mee als herinnering. Elske ligt plat op haar buik de steentjes te fotograferen terwijl amper tien meter voor haar drie nieuwsgierige kopjes uit het water steken. De zeeleeuwen zijn benieuwd naar onze intenties en hopen waarschijnlijk dat we ook nog iets te eten hebben voor ze. Ze zijn zo schattig om te volgen. Met een beetje gekleuter klimmen we weer naar boven de duin op. De ijsbloemen die over de lage duinen groeien maken het plaatje geheel compleet. Genieten dit.

We zetten de reis voort naar Gualala een klein dorpje aan de highway 1. In dit gebied wordt vaker gesurfd dan de eerdere gebieden die we passeerden, omdat de zee hier minder ruig is. We zien de eerste autos dus al rijden met planken op het dak en ook de naam van ons hotel van vannacht is de Surf In. We installeren ons en lopen een rondje langs de kust. Ondanks dat het wat frisser is blijft het prachtig om de wilde golven te zien stuk slaan op de rotsen. Een grote groep pelikanen vliegen laag langs ons heen en op het strand in de zon liggen een aantal zeehonden warm te worden in de zon. De eekhoorntjes bij de boom naast ons proberen onze aandacht te krijgen en staan op hun achterpootjes charmant naar ons te flaneren en op de achtergrond zakt heel langzaam de zon dieper in het water. Wat een heerlijke dag weer vandaag. Ondanks dat we beide verkouden zijn en lichte hoofdpijn hebben, hebben we weer genoten. We rijden nog even door het dorpje op zoek naar wat eten, maar bijna alles is al dicht. Gelukkig is er nog een supermarkt open die heerlijk broodjes maakt, dus een twintig minuten later zitten we op onze hotelkamer een broodje te eten om zo de dag af te sluiten.